Als iets niet lukt

Als iets niet lukt

Pas was ik op retraite op een prachtige plek in het oosten van het land. Ik had me een rustige week voorgesteld waarin ik inspiratie zou opdoen en op een ontspannen manier tot mezelf zou komen.

Dat liep een beetje anders…

Als groep kwamen we regelmatig bij elkaar om in de kring onze ervaringen te delen. Bij mij ging dat niet direct goed. Toen ik iets wilde vertellen, kwamen de woorden trillerig en wiebelig over mijn tong. Ik schraapte mijn keel, begon opnieuw…. maar het bleef hetzelfde. Mijn stem was onzeker en onvast. Waarom nou toch? Ik wilde gewoon iets vertellen. Kalm zoals anders. Maar een oude bekende liet dat niet toe: angst bij spreken voor een groep.

Een oude angst liet zich ineens zien

Ja hallo, daar had ik nu even helemaal geen zin in. Ik kwam hier om bij te komen. Niet om me onbekwaam te voelen! Ik schaamde mee een beetje. De anderen in de groep hadden deze angst niet, waarom ik wel? Ik had al zoveel aan mezelf gewerkt en was toch een goede coach? Dan moest ik dit toch gewoon kunnen? Ik voelde me onnozel en behoorlijk onprofessioneel.

Ai, mijn zelfbeeld kreeg een knauw

Het werd dus geen week van puur genieten, maar wel van belangrijke ervaringen en inzichten. Meer dan ooit besefte ik wat voor een instinker het is om te denken dat de lijn waarin we ons ontwikkelen constant omhoog gaat. Het gebeurt zo vaak dat je net denkt lekker te gaan, en dan ineens – BENG – stuit je op een onvermogen. Ben je dan niks opgeschoten? Natuurlijk wel.

Ontwikkeling gaat gewoon grillig

Maar wat doen we met dat gegeven? Balen we van onszelf als het nog niet goed gaat? Gaan we onszelf verwijten maken? Schamen? Het is een valkuil waar we met z’n allen in blijven trappen, zolang we (onbewust) geloven dat we pas waardevol te zijn als we ‘af’ zijn. Als we functioneren zoals ‘zou moeten’, en hard moeten werken om dat voor elkaar te krijgen. Een gemene valkuil, omdat dit leidt naar zelfafwijzing en niet naar geluk. Het is dé oorzaak van chronische stress en burn-out.

Een andere optie: omarm je menselijkheid

Je kunt ook proberen om je onvermogen met compassie te benaderen. Zoals je bij een kind doet die iets probeert wat niet direct lukt. ‘Goed zo. Doe maar. Kijk maar eens hoe ver je komt. Maakt niet uit hoe het afloopt, ik hou toch wel van je.‘ Hoe zelden praten we zo tegen onszelf? Het is dé weg die leidt naar moed en vertrouwen. Naar vrij experimenteren en makkelijk leren. Waarom? Omdat je voelt dat je waarde niet afhangt van het resultaat.

Je bent waardevol, met al je kwaliteiten en worstelingen.

Op wezenlijk niveau zijn we al helemaal af. Vanaf onze geboorte zitten we goed in elkaar en hebben we al een perfecte schoonheid – daar hoeft niks meer bij. Daar mogen we ons meer van bewust zijn. We zijn al compleet van nature.

Natuurlijk kunnen we iets leren

Als je weet dat je sowieso al waardevol bent, dan is leren & ontwikkelen gewoon een manier om nieuwe mogelijkheden en vergezichten te krijgen. Waarmee je je plannen kan realiseren. Maar het voegt niets toe aan wie jij in wezen bent.

Hoe krijg je meer zelfcompassie?

De weg daar naartoe past niet meer in dit blog. Maar het belangrijkste is dat je oude pijn gaat loslaten en beste vrienden wordt met jezelf. Je inherente waarde gaan herinneren. Dan ga je je vanzelf vrijer voelen, privé en op je werk. En ook als dat niet direct lukt, is dat niet erg.

De weg naar bloei

Zelf voel ik zin om mijn spreekangst voor groepen verder te onderzoeken. Ik vertrouw erop dat ik stap voor stap kan gaan loslaten wat me dwars zit, maar het hoeft niet per se. Mocht ik ooit een TED-talk gaan houden, dan laat ik het je zeker weten. 😊

En hoe staat het met jou?

Worstel je ook met een bepaald onvermogen, met zelfkritiek of een bepaalde angst?
Ik help je graag. Een adviesgesprek is altijd gratis.

Ja, ik maak een afspraak

Een reactie op dit blog? Fijn. Dat kan onderaan deze pagina.